Er hangt spanning rond het AZC in Voorburg. Op straat wordt zachtjes gefluisterd, in de krant en op social media knallen grote woorden. Ik hoor de signalen graag van u zodat we samen een veilige omgeving kunnen creëren.

Zorgen en landelijke onrust maken het wellicht moeilijk om onbevangen naar elkaar te kijken. Het kan makkelijk zijn om mensen te zien als een groep, als een risico, als een headline. Maar achter iedere deur schuilt iemand met een uniek verhaal.

Laat me u iets vertellen over één van hen. Een jonge man, nauwelijks ouder dan de oudste zoon in mijn eigen gezin. Je zag- en hoorde hem bijna niet op het AZC. Zonder familie, zonder netwerk. In een kamer met drie vreemden. Op een dag vroeg hij om een andere kamer, dus verwees ik hem door naar een collega. Zijn verzoek werd afgewezen en daarmee leek het klaar, maar op weg naar huis bleef hij in mijn hoofd zitten. Iets voelde niet goed. Zijn blik, zijn schouders iets te hoog. Ik dacht aan mijn zoon en hoe ondenkbaar het zou zijn als hij zo alleen moest opgroeien. Vanuit de auto belde ik mijn collega om zijn dossier te raadplegen. En toen begreep ik het. Hij had te horen gekregen dat hij terug moet. Geen toekomst in Nederland. Geen nieuwe start.

We gaven hem meteen een andere kamer. Niet omdat dat alles oplost. Maar voor iets meer rust. Collega’s liepen elke dag even bij hem langs. Soms een kort gesprekje, soms alleen een blik: je bent niet onzichtbaar.

Na de zomer was zijn bed leeg. Weg. Alsof hij nooit geweest was. Geen afscheid, geen laatste blik. Het voelt alsof je iemand maar heel even mag raken. Toch geloof ik dat aandacht, hoe kort ook, van betekenis is.

In tijden van wantrouwen en zorg, mogen we onszelf eraan herinneren: Je hoeft het niet overal over eens te zijn om iemand wel te zien. Achter elk gerucht zit een mens. Met hoop. Met angst. We kunnen elkaar niet altijd een nieuwe toekomst geven, maar we kunnen wél iemands dag lichter maken – al is het maar voor even.

Op burendag 27 september nodig ik u van harte uit om een kijkje bij ons te nemen, de energie hier te voelen. Vaak is het rustig en gemoedelijk. Laten we elkaar beter leren kennen, als buren en als mensen.

Misschien is dat al genoeg.

Tanja Nikolic is locatiemanager Voorburg, Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA).