Ap de Heus, wijkvertegenwoordiger uit Leidschendam-Voorburg en fotograaf, staat uitgebreid stil bij de explosie in de Haagse straat Tarwekamp een jaar geleden waarbij zes mensen, waaronder een Voorburger, om het leven kwamen. Hij meldt er op zijn Facebook-pagina het volgende over. 

"In Mariahoeve - waar de straten altijd vol zachte geluiden waren, spelende kinderen, een buurvrouw die haar fiets op slot zette, het ruisen van de bomen - hing nu een stilte die niemand kende. Een stilte die zwaar op de ramen drukte en in de harten kroop van iedereen die er woonde. Het was de stilte ná de ramp. Het moment waarop je beseft dat niets ooit weer precies wordt zoals het was."

"Op de Tarwekamp, waar mensen elkaar normaal groetten en waar elke dag simpel leek, was op één enkel moment de grond onder de voeten verdwenen. Wat eerst een gewone dag was, werd opeens een dag die in het geheugen van heel Mariahoeve zou worden gegrift."

"Toen de rook optrok en de sirenes langzaam wegstierven, bleef alleen de leegte achter. En de vragen. En het ongeloof. Buren stonden bij elkaar, vaak zonder iets te zeggen. Soms was er niets te zeggen. Een hand op een schouder, een zachte knik — het waren de enige woorden die nog pasten. De mensen die het niet hadden overleefd, werden genoemd in fluisteringen, alsof hardop spreken te pijnlijk was. Hun plekken, hun stemmen, hun aanwezigheid… alles voelde nog zo dichtbij en toch voorgoed weg."

Verdriet en onbegrip

"Langzaam begonnen foto’s rond te gaan. Beelden van wat ooit was — en beelden van wat er gebeurd was. Iedereen keek ernaar met dezelfde mengeling van verdriet en onbegrip. Alsof de foto’s probeerden te schreeuwen wat niemand hardop kon uitspreken. En toch, midden in dat verdriet, ontstond iets dat niemand had verwacht. Een soort kracht. Een zachte, breekbare kracht die alleen ontstaat wanneer mensen samen verdriet dragen. Buren die elkaar nooit echt hadden gesproken, begonnen eten te brengen, een arm aan te bieden, een oor te lenen. Kaarsjes verschenen op trottoirs. Kleine lichtjes in een groot donker. Namen werden geschreven, bloemen werden neergelegd, en voor heel even leek het alsof heel Mariahoeve in dezelfde ademhaling leefde. Want ondanks alle pijn, bleef één ding overeind: de herinnering. Aan de mensen. Aan de levendigheid. Aan de warmte die nu zo plotseling ontbrak. En misschien, heel misschien, is het juist die herinnering die Mariahoeve ooit weer zachtjes zal helen, stukje bij beetje, dag na dag. Maar vergeten… nee. Wat er is gebeurd, blijft. In de straten. In de foto’s. En vooral in de harten van iedereen die het heeft meegemaakt."