Nou, echt? Nee, ken toch niet? Honger in deze tijd? Weet nog van vroeger dat je nog een draadje stof aan je reet had hangen. Of dat je een eitje moest eten omdat vlees te duur was. Of dat je eigenlijk helemaal niets te vreten had. 

Ik niet overigens. M’n moeder was een tovenaar met geld en boodschappen. Maar geloof me er was zoveel stille armoede.

Was. Dacht ik. Heel lang.

Tot ik in de gemeenteraad tegenover Hugo de Jonge stond. CDA partij van de barmhartigheid. Nou Hugo niet. 

Laat ik bij het begin beginnen. SP raadslid Sun had het idee gezien op een werktrip naar Finland. De warme lunch op school.

Geniaal. Dacht Sun. Nou daar dacht ome Hugo heel anders over. Barmhartigheid from hell. Iedereen is zelf verantwoordelijk voor de lunch van z’n kinderen.

Ik heb dit idee van Sun tot op m’n tanden verdedigd in de gemeenteraad. Tegen ome Hugo de barmhartige Samaritaan. Hoewel die schoenen hoeft ie niet echt te delen.

Hoewel ik Hugo persoonlijk echt mag. Maar in onze discussies over een warme lunch op school was het alsof ik tegen een technocratische muur liep te lullen. Ik, en dat mag iedereen weten, was ontdaan van zoveel domheid, gebrek aan compassie en halsstarrigheid van een wethouder. Kinderen die het niet hebben, een gezonde en smakelijke maaltijd ontzeggen. Ik kan er nog zo kwaad om worden! Mijn nekharen staan alweer overeind.

En nu. De Yuppenpartijen springen in het gat. Goh, wat leuk. Iedereen een salade. Ik hoop met wat spekjes.

Maar vergeet niet dat Sun en de SP er voor gevochten hebben. Tot op onze tanden. Die heb je toch nodig om te eten. Dat dan weer wel.