De vlokkentest

9 September 2019, 08:07 uur
Columns
mainImage

Angelique de Vries is zwanger van een tweeling. Ze beschrijft haar belevenissen voor Voorburgs- en Rijswijks Dagblad. Hierbij deel 5. 

Maandag 6 mei de dag van de vlokkentest, we vertrekken vroeg naar het Erasmus MC om 09:15 uur hebben we een afspraak. Aangekomen in de behandelkamer zitten er twee artsen en een assistent. Ik luister goed naar de arts en ik focus me op mijn wiebelende tenen terwijl de eerste naald in mijn buik gaat voor de vlokken van kindje een. Deze lag wat lastiger maar het is gelukt.  Ik durf niet mee te kijken op het scherm ben zo bang dat het kindje gaat bewegen en de naald hem of haar raakt. Ik blijf muisstil liggen want kindje twee gaat gelijk erna. Mijn baarmoeder vind het niet fijn en ik krijg flinke krampen. Even twijfelde de arts nog of ze bij de laatste een derde keer moest prikken maar gaf aan dat het laboratorium het met deze hoeveelheid vlokken moest doen.  Vijf dagen moet ik nu rusten en wachten. Uiterlijk vrijdag de 11de kan ik de uitslag verwachten.

De dagen lijken een eeuwigheid te duren

Ik durf bijna niet naar het toilet te gaan ben zo bang voor bloedverlies. Als dat zou gebeuren moet ik direct het ziekenhuis bellen. De dagen verstrijken en gelukkig ik verlies geen bloed. Ik krijg lieve berichtjes van mijn familie en vrienden, iedereen leeft mee.

Mijn moeder komt donderdag langs en blijft eten. We schuiven net aan tafel als mijn telefoon om 17:50 uur gaat; arts van het Erasmus MC.  Ze heeft nog even haar email gecheckt of er toevallig al een uitslag bekend was en die was er. Mijn hart klopt zo hard dat het volgens mij te horen was door de telefoon.

Ik loop naar boven naar mijn slaapkamer en de arts laat weten aan dat er geen afwijkingen zijn gevonden. Ik ben zo ongelofelijk blij.

In een flits schoot me te binnen dat ze met de vlokkentest kunnen zien wat het geslacht is, ik twijfel geen seconde en vraag het. De arts: “Je hebt al twee dochters, daar komen twee zonen bij!”.  Wow ik ren naar beneden om het geweldige nieuws te vertellen. Iedereen is in tranen behalve mijn jongste dochter Julie: “Waarom huilt iedereen? Jullie hebt toch goed nieuws gekregen?” We huilen van blijdschap! Zo dankbaar.