Voor aanvang van het seizoen was de doelstelling om met een gemiddeld jong tweede elftal te promoveren naar de Eerste Klasse. De echte strijd om het kampioenschap kwam op de laatste speeldag: Qui Vive was voornaamste concurrent. VCC 2 bewees de sterkste te zijn in de Overgangsklasse A: 106 runs tegen 107 voor het verlies van vijf wickets.

Op een abominabel veld in Amsterdam met grassprieten van tien centimeter hoog was het lastig inschatten wat een goede score zou zijn. Hoe dan ook stond Qui Vive al gauw onder druk dankzij goed bowlen van VCC. Sajjad Kamal blonk uit met drie wickets. Hoewel het fielden niet perfect was, waren er toch ook prachtige vangen van onder anderen Laurens Boissevain en Stijn de Leede in het outfield. Qui Vive wist slechts 106 runs in de boeken te brengen.

Marius Alberts en Alyan Razzagi gaven VCC een redelijke start en met Floris de Lange en Harold Vogelaar leek VCC zonder al te veel problemen op de winst af te stevenen. Vogelaar, Humphrey en captain Conrad Greenshields verloren echter hun wicket nog alvorens De Lange (44 not out) en de 14-jarige Tobias Nota VCC de winst en het kampioenschap brachten.

Zo’n zestig kilometer verderop zorgde VCC 1 ervoor dat Quick degradeerde naar de Hoofdklasse. Eerstbattend maakte VCC 210 runs, waarvan de jonge Australische opener Noah Croes (97) bijna de helft voor zijn rekening nam. Quick kon met de pacers nog redelijk overweg, maar had geen enkel antwoord op het bowlen van Philippe Boissevain (vier wickets) en Nic Smit (drie wickets): 143 all out. VCC heeft zich met wisselvallig spel uiteindelijk toch betrekkelijk eenvoudig gehandhaafd (zevende plaats) op het hoogste niveau. Het ‘linkerrijtje’ werd net niet gehaald.