Onlangs was men aanwezig bij de Verliesborrel in WZH Prinsenhof / WZH Revalidatie, georganiseerd door onze geestelijk verzorgers Simone Boer en Annebel de Konink, in het kader van de Week tegen Eenzaamheid. Dit meldt locatie-manager Richard Spraakman. 

"Een prachtige en waardevolle avond, warm, intens en diep verbonden met elkaar. Collega’s, vrijwilligers, bewoners, familieleden en externen waren aanwezig", aldus Spraakman. "Er was ruimte voor muziek, rituelen en verhalen. Live gezongen en gespeeld, waaronder het ontroerende nummer ‘Scheef’ van Eefje Visser. Een lied waarin je de breekbaarheid van verlies en verlangen haast kunt aanraken. Het gaf de avond een gelaagdheid die woorden soms tekortdoen".

"Tijdens de dialoogtafels gingen we met elkaar in gesprek aan de hand van gesprekskaartjes. Herkenning, stiltes, een traan, maar ook een glimlach, alles mocht er zijn. Zelf deelde ik dat het deze weken precies tien jaar geleden is dat mijn vader in zijn laatste levensfase verkeerde. Volgende week zaterdag komen we als familie samen om hem te eren, te herinneren en het samenzijn te vieren. Het voelde bijzonder dat dit persoonlijke stuk ook daar, in dat moment, een plek mocht krijgen".

Wat me misschien nog het meest raakte, waren de stemmen van bewoners zelf. Een bewoner van Wonen met Dementie vroeg plots de microfoon en zei, op een hele rustige en doordringende toon: "Ik kan niet meer fietsen, ik kan niet meer naar buiten, waarom? Ik begrijp het niet. Ik heb gewoon pech." En hij herhaalde; "Ik kan niet meer fietsen, ik kan niet meer naar buiten, waarom? Ik begrijp het niet. Ik heb gewoon pech”…We waren er stil van. Zo eenvoudig, zo eerlijk, zo pijnlijk.

"En aan mijn tafel vertelde een andere bewoner, in aanwezigheid van zijn vrouw, over de avonden dat zij na het bezoek naar huis gaat: "Ik vermaak mij wel, maar jij moet dan naar huis… en dan moet je toch echt eenzaam zijn."
Zijn woorden waren zo raak. Een moment waarop je voelt dat verlies vele vormen kent, en dat eenzaamheid niet alleen gaat over het alleen zijn, maar ook over gemis, over het niet meer kunnen delen zoals vroeger".

"De Verliesborrel liet zien hoe krachtig het kan zijn om ruimte te maken voor verdriet en voor verbinding. Het bracht troost in muziek, herkenning in verhalen en nabijheid in samen zijn. "Op deze wijze verlies draag je nooit alleen. Soms is er maar een avond nodig, met een tafel, een lied en een gesprek, om dat weer even te voelen".