Een opvallend bericht op de Facebook-pagina van Leidschendam-Voorburg bereffende een inwoner die teveel pillen ging slikken en zelfmoord wilde plegen.
"Het was één van de eerste dagen dat het zonnetje weer over Nederland scheen. Na de lange lockdown was iedereen hier wel aan toe en dit was te merken aan de drukte op straat. De late dienst was al in volle gang en mijn collega en ik reden van melding naar melding. Wij waren onderweg naar het bureau om te beginnen aan ons avondmaal toen er een melding binnen kwam. We hoorden aan de stem van de centralist dat het menens was".
Een man zou via Whatsapp tegen zijn familie hebben gezegd dat hij pillen had geslikt en uit het leven wilde stappen. De familie was naar de woning van de man gegaan maar kregen de deur niet geopend. De man reageerde nergens op en had de deur van binnen gebarricadeerd. Hierdoor besloot de familie de politie te bellen".
Wij reden met toestemming naar het adres toe. Onderweg naar het adres maakten mijn collega en ik afspraken over wie de deur ging open maken met ‘de boem’ en wie de AED ging pakken. Wij namen de AED voor de zekerheid mee, omdat wij niet wisten of de man nog in leven was.Ter plaatse maakte mijn collega de deur open met ‘de boem’. Toen de deur eenmaal open was ben ik met de AED de woning in gerend. Eenmaal aangekomen op zolder zagen wij dat de man rechtop zat in een bed en direct aangaf dat hij niet blij was met onze komst. Om de man heen lagen allemaal pillen en naast de man stonden lege bierglazen".
Ik merkte dat ik even moest omschakelen in mijn handelen. Ik ging met de gedachte naar binnen dat ik mogelijk een man moest reanimeren, maar de man bleek erg boos te zijn en zat rechtop in bed. Wij probeerden met de man in gesprek te gaan en te achterhalen of hij pillen had geslikt. De man bleef in zijn boosheid en vertoonde verward gedrag. De man wilde absoluut niet zeggen of hij wel of niet pillen had geslikt en gaf aan dat hij dood wilde. Ik merkte toen dat het duidelijk één van de eerste zomerdagen was; het was erg warm op de zolderkamper, en heel krap".
De ambulance was ondertussen ter plaatse gekomen en wilde met de man in gesprek gaan. Helaas kregen de ambulancebroeders ook geen contact met de man. De man bleef schreeuwen en maakte wilde bewegingen met zijn armen. De ambulance gaf aan dat de man mee moest voor zijn eigen bestwil. De aanwezige familie gaf hier ook toestemming voor.
Ineens pakte de man een bierglas terwijl hij steeds meer begon te schreeuwen. Door mijn mondkapje heen rook ik een sterke alcohol walm in de adem van de man. Wij zagen dat de man steeds bozer werd en wij voelden de spanning stijgen. Mijn collega probeerde het glas van de man weg te halen, zodat deze niet naar ons gegooid kon worden. Mijn collega zei tegen de man dat hij naar het ziekenhuis moest. Uit het niets ging de man volledig in verzet. Hij begon om zich heen te slaan en te schoppen. Wij probeerden de man op de meest veilige manier te fixeren, maar de man bleef zich verzetten. Allemaal op die krappe warme zolderkamer.
"Uiteindelijk konden mijn collega en ik de handboeien omleggen bij de man om hem in bedwang te houden, zodat de situatie voor ons en de man veilig werd. De man bleef zich verzetten terwijl de handboeien inmiddels waren omgelegd. Met pijn, moeite en aardig wat druppels zweet hebben we de man vanaf de zolderkamer naar beneden gekregen".
"De man is vervoerd per ambulance naar het ziekenhuis. Tijdens de rit naar het ziekenhuis bleef de man zich verzetten, hierdoor gingen wij mee in de ambulance voor de veiligheid van de arts".
"Eenmaal in het ziekenhuis werd de zorg over de man overgenomen door de artsen en de beveiliging van het ziekenhuis. Mijn collega en ik liepen terug naar ons dienstvoertuig. Wij keken elkaar aan en reden hierna stilletjes terug naar ons bureau. Even bijkomen van de hele situatie. Het blijft dubbel als iemand hulp niet accepteert, maar dit wel nodig heeft".