Frank Hitzert, voormalig journalist, hoofdredacteur en thans woordvoerder van de gemeente Gouda, heeft bijdrage geschreven over het voormalige gebouw van het toenmalige Sijthoff Pers. 

Zijn artikel luidt als volgt. 

In de bloedstollende Nederlandse dramaserie Het Gouden Uur, met een glansrol voor Nasrdin Dchar die als rechercheur een terroristische aanslag in Amsterdam onderzoekt, dook opeens een decor op dat ik herkende: de eierdoos in Rijswijk. Dit markante gebouw langs de A4, met zijn brutalistische architectuur, was ooit de hoofdzetel van Sijthoff Pers, vernoemd naar de bekende courantiersfamilie, uitgevers van dagbladen Haagsche Courant, Rotterdams Nieuwsblad en Goudsche Courant.

Prins Claus opende het gebouw op 14 mei 1981, daags na mijn 20e verjaardag. Ik was er net 6 weken leerling-journalist. Sijthoff Pers gold destijds als een van de modernste krantenuitgeverijen van Europa met elektronische tekstverwerkers als vervangers van de typemachine, een foto- in plaats van loodzetterij en een razendsnelle drukpers. Ik heb er fantastische jaren meegemaakt, alle kansen gekregen, en collega’s ontmoet van wie sommigen nog steeds vrienden zijn.

Aftakeling

De aftakeling en het overlijden van de 3 krantentitels heb ik niet van nabij meegemaakt. In 1998 stapte ik over van dagbladen naar tijdschriften en een paar jaar later verdween ik zelfs helemaal uit zicht, toen ik, inmiddels zelf uitgever, voor ruim 10 jaar naar Oost-Europa verhuisde. Eenmaal terug was het Nederlandse medialandschap definitief veranderd.

Hoe het oude Sijthoff-gebouw er nu bij staat, is van een pijnlijke treurigheid. Toch zou het te gemakkelijk zijn om de eierdoos, met z’n gebroken schaal en lege dop, symbool te maken van een verloederde bedrijfstak. Zeker, regionale journalistiek heeft het zwaar. De strijd van traditionele krantenuitgeverijen tegen toentertijd opkomende techreuzen als Google, Facebook, Apple en Amazon is die van schildpadden tegen racepaarden gebleken. En wie AD HC en AD Groene Hart leest - de reïncarnaties van respectievelijk Haagsche en Goudsche Courant - worstelt zich niet zelden door vluchtig en liefdeloos geschreven stukjes; zichtbaar productiewerk. Het moet immers goedkoop: AD heeft ruim 3 keer zoveel digitale abonnees nodig (à 1,75 euro per week) om het verlies aan 1 ‘papieren’ abonnee (5,71 euro per week) te compenseren.

Omslag

Toch maakt AD de omslag. Het heeft inmiddels zijn eigen techreuzen; knappe, datagedreven koppen die weten wat werkt en wat niet. En voor individuele journalisten en columnisten is het steeds weer spannend om hun scores te horen: in hoeverre hun ‘premium artikelen’ hebben geleid tot conversie (het doorklikken naar een betaald abonnement).

Andere tijden. De ironie wil dat de redactie van AD HC, de ‘nieuwe’ Haagsche Courant, sinds kort is gevestigd in De Passage (1885), die met haar neorenaissance-stijl een verfijndere omgeving biedt dan het brutalisme van toen. Niet alleen behoort de Haagse Passage met die van Milaan, Moskou en Brussel nog altijd tot de mooiste winkelgalerijen van Europa; ook zit P.W. Akkerman er nog: sinds 1910 hofleverancier van klassiek schrijfgerei, zoals de vulpen. Sommige dingen veranderen niet.