In mijn vorige column gaf ik reeds al aan dat ik mij zorgen maak over alles wat er momenteel speelt in de zorg en waarbij de “bureautjes” en de niet gecontracteerde zorgaanbieders het onderwerp zijn. De strijd, die wij als niet gecontracteerde zorgaanbieders, moeten voeren met de zorgverzekeraars is zo nu en dan slopend en vereist een hele lange adem. Minister Hugo de Jonge heeft nu weer een wetsvoorstel aangekondigd dat de niet gecontracteerde zorgaanbieders nog wel toegang krijgen om de zorg te verlenen, maar dat de tarieven omlaag moeten. Momenteel mag je als niet gecontracteerde zorgaanbieder 75% van het NZA tarief factureren, maar de minister wil het tarief drastisch verlagen. Met andere woorden; de verzorgende mag straks voor een appel en een ei gaan werken. Want de minister zegt namelijk; “Je werkt in de zorg om te dienen, niet om te verdienen.” Is toch wel heel erg als je zo’n uitspraak doet vind u niet?. Ik ben van mening dat ongeacht wat voor werk je uitvoert, je allemaal moet dienen, en dat je daar ook aan verdient lijkt mij vanzelfsprekend. Tenslotte kan niemand van de lucht leven. De bakker bakt toch ook niet zijn brood om het gratis uit te delen omdat u moet eten?
Waarom zijn de mensen die in de zorg werken toch iedere keer weer het onderwerp van gesprek?
In de (thuis)zorg werken zoveel toegewijde zorgverleners die enorm betrokken zijn bij hun cliënten. Iedere cliënt verdient naar mijn mening de zorg en aandacht die zij nodig hebben. Niets is erger als je de zorg onder enorme tijdsdruk moet leveren en er geen tijd is om ook even een praatje te maken en een luisterend oor te zijn. Sommige organisaties hebben een tijdelijke patiëntenstop omdat zij niet aan de vraag kunnen voldoen. Dan is het toch fijn als blijkt dat een niet gecontracteerde aanbieder wél de zorg kan leveren? En ook nog eens tegen een lager tarief dan de gecontracteerde aanbieder!
Maar volgens de zorgverzekeraars declareert de niet gecontracteerde aanbieder te veel uren, en wordt er gefraudeerd. Dat de goede onder de kwade moeten lijden doet allemaal niet ter zake. Dat de cliënt tevreden is met de zorg die hij/zij krijgt van de niet gecontacteerde zorgaanbieder is voor de zorgverzekeraar kennelijk niet van belang.
Ook al houdt de zorgaanbieder zich keurig aan de geïndiceerde uren, dan nog moet het volgens de zorgverzekeraar met minder uren mogelijk zijn. Als blijkt dat u weinig kracht meer heeft in handen en vingers dan is de oplossing om u in het vervolg maar te kleden in een joggingbroek en een makkelijke trui, want dan heeft u minder hulp nodig en dat scheelt tenslotte weer geld. Ongeacht of u dat nou wel of niet prettig vindt en u eigenlijk er de voorkeur aan geeft om een overhemd of blouse te dragen. Waar blijft dan nog het gevoel van eigenwaarde?
Ik mis zo het inlevingsvermogen bij de zorgverzekeraars maar ook bij de minister. Op papier lijkt er veel realiseerbaar, maar in de praktijk ziet het er vaak toch écht anders uit.
Het wordt tijd voor een kopje koffie met de minister……
Margriet Plaizier is een autoriteit op het gebied van thuiszorg in Haaglanden. Exclusief voor Voorburgs Dagblad belicht ze haar ervaringen.