Wat een opluchting! Ik kan niet anders zeggen dan dat ik als werkende moeder van drie heel blij ben dat de basisscholen weer open zijn en thuisonderwijs voor nu verleden tijd is. Mijn respect voor leerkrachten was al groot, maar is deze weken verder gegroeid. Ik geef alle leerkrachten een medaille voor 'geduld'. Dat wil ik graag toelichten.

Elke ochtend tussen negen en half elf zat mijn zoon van 7 op mijn laptop in Google Classroom met zijn juf. De tools van nu zijn natuurlijk fantastisch, maar ik weet niet hoe dat bij iedereen verder thuis geregeld is; bij ons heeft iedereen zijn eigen laptop behalve mijn jongste 7-jarige zoon. Online-onderwijs betekende voor mij dus het afstaan van mijn computer aan mijn zoon, met het gevolg dat mijn werk noodgedwongen opgeschoven moest worden naar een later tijdstip. Niet ideaal, maar zo is het nu eenmaal.

Maar goed, die juf deed dat echt heel goed in die classroom met die kinderen. Tijdens een dictee was er altijd wel een kind dat plots zijn geluid aanzette en zei:” juf, je beeld is bevroren” of: “juf, ik heb het niet gehoord” of: “juf, ik heb gisteren dit of dat gedaan.” En altijd reageerde die juf met evenveel geduld. Dit gebeurde namelijk niet eenmaal per dag, maar elke dag meerdere keren per dictee of uitleg, waardoor andere kinderen meteen de uitleg van de juf helemaal niet meer hoorden en meerdere kinderen op het eerste kind gingen reageren door óók hun geluid aan te zetten en te gaan praten. Ik heb vaak de behoefte gehad in te grijpen, maar heb dat natuurlijk niet gedaan. Was ook niet nodig want die juf bleef zó ontzettend geduldig en vriendelijk dat ze daarmee de boel altijd weer ”online” onder controle kreeg.

Het geduld van de juf legde erg duidelijk mijn eigen ongeduld bloot. Het thuisonderwijs heeft een extra dimensie toegevoegd aan mijn moederschap. In mijn geval was ik als moeder niet meer alleen dat geweldige fantastische wezen dat altijd al je verhalen wil horen, altijd moet lachen om je zelfverzonnen grapjes, met grote knuffelarmen klaar staat en je troost als je verdrietig bent. Die illusie is verbroken.

Er is een nieuw soort moeder opgestaan. In mijn geval is moeder nu ook dat mens geworden dat de volgende dingen uitkraamt: “blijf eens rechtop zitten”, “doe het nou gewoon even, dan ben je er vanaf” en “waarom doe je nu zo moeilijk, je kan dit met twee vingers in je neus.” En wat later diezelfde ochtend: “nu ben ik het echt zat, ga rechtop zitten, laat dat potlood nu niet voor de honderdste keer vallen en wil je nu álsjeblieft die opdracht maken?” Zucht. Ja, ik verdien zeker de schoonheidsprijs niet als het gaat om pedagogisch verantwoorde stimulerende woorden.

Weet je, elke dag nam ik mij opnieuw voor mijn zoon met uiterst geduld door zijn lange dagtaak met schoolwerkjes te loodsen. Dat lukte me de ene dag beter dan de andere. Er was een directe correlatie met de vraag of  mijn werk in de knoop kwam of niet. Gelukkig hebben de afgelopen weken ook heel veel gezellige momenten gekend. Zo zijn de vele wandelingen met de hond en mijn 7-jarige zoonlief in deze tijd van lockdown een moment gebleken waar we alledrie – ja, ook de hond – naar uitkeken. Maar al met al ben ik heel erg blij en opgelucht dat de leerkrachten de onderwijsrol weer volledig op zich nemen.

Ik heb het moeder-monster kunnen afschudden en ben nu weer die lieve, warme en gekke knuffelmama. Wat veel scheelt, is dat mijn schakelmodus weer een tandje terug kan. Nu mijn 7-jarige zoon weer naar school mag, hoef ik alleen nog maar te schakelen tussen werk en 3 huisgenoten, waaronder 2 pubers die thuis werken en studeren en online balletlessen volgen midden in de woonkamer, en die te pas en te onpas de keuken omtoveren tot een warzone. Het leven is mooi!

Ambani de Haan is General manager bij Westvliet Family Sports & Health Club

Oh ja.....Heb jij behoefte aan een moment van rust voor jezelf? Laat dan je kinderen eens meedoen met onze OUTDOOR KIDS BOOTCAMP of buitenspeelmiddag óf geef jezelf op voor onze OUTDOOR CIRCUITTRAINING. Vraag een proefles aan via: [email protected]