Ik weet de dag nog goed. Ik had heerlijk hardgelopen en kwam vol energie thuis. Ik liep de trap op en zag op mijn telefoonscherm dat ‘Pa’ mij belde. Ik wist meteen dat het mis was want mijn vader belde nooit met zijn mobiele telefoon.

Terwijl ik de trap opliep nam ik op…’ Hoi pap, hoe is het?’ Nadat het even stil was zei hij ‘Pak maar een zakdoek want je moeder heeft net gehoord dat ze longkanker heeft’. Ik ben verder de trap opgelopen en aan de tafel gaan zitten. Het volgende wat mijn vader zei was ‘Het is uitgezaaid en ze zal nooit meer beter worden’.

Ik heb heel lang voor me uitgekeken omdat ik het niet kon geloven. Mijn energieke moeder die midden in het leven staat, is ziek. Heel erg ziek!  Daarna heb ik heel hard in mijn eentje zitten huilen en kon daar ook niet meer mee stoppen. Mijn lieve mama, die kan toch nog niet doodgaan!

Mijn moeder had op haar 74ste haar 3e eigen bedrijf opgezet ‘Jeanne Presenteert’. Ze gaf eigen gemaakte presentaties over onder andere 200 jaar koningschap, over de Haagse Hofjes, over alle standbeelden in Den Haag en nog vele andere mooie presentaties. Haar laatste presentatie was in het Museon met meer dan 300 mensen in de zaal. Ze zat nog vol energie en voelde zich helemaal niet ziek. Samen hebben we nog gehoopt dat de uitslag was verwisseld met die van iemand anders.

Maar helaas werd ze al snel heel erg ziek. Van de ene op andere dag kon ze niets meer. Ik was op dat moment na 20 jaar dienstverband na een reorganisatie ontslagen en had daardoor gelukkig alle tijd om elke dag bij haar te zijn. Elke ochtend fietste ik naar haar toe, hielp haar uit bed, zette haar onder de douche en als ze pijn had masseerde ik haar.

Toen ze een keer in bed lag vroeg ze mij ‘Nu ik toch dood ga, zou je me willen helpen met mijn spullen op te ruimen?’ Natuurlijk wilde ik dat. En we gingen samen aan de slag. Terwijl zij in bed lag haalde ik kastje voor kastje leeg. Zij gaf aan wat ze er mee wilde: bewaren, naar de Kringloop, weggooien. Ik maakte allemaal stapeltjes. Zo kwamen we ook een doos tegen met hele mooie sjaaltjes en die wilde ze graag geven aan mijn vriendin, want haar dochter was druk bezig op de naaimachine met het maken van tasjes. Zo kregen al haar spullen een bestemming. Dat gaf haar een heel prettig gevoel.

Toen mijn moeder zich op een dag beter voelde en op een stoel zat terwijl we samen de spelletjeskast van haar kleinkinderen aan het uitzoeken waren zei ze: ‘Sas je moet opruimcoach worden; ik ken iemand in mijn netwerk die dat is’. Ik had nog nooit van een opruimcoach gehoord.

Vier maanden nadat mijn lieve moeder te horen kreeg dat ze ongeneeslijk ziek was is ze overleden. In het Hospice heb ik afscheid van haar genomen en haar beloofd dat ik aan haar idee om opruimcoach te worden alles zou doen om daar een succes van te maken en haar bedankt voor het mooie idee, want opruimcoach is echt op mijn lijf geschreven.

Wat zou ze trots zijn als ze wist dat ik naast opruimcoach ook columniste van het Voorburgs Dagblad ben geworden.

Saskia Caminada is Opruimcoach van beroep. Kijk eens op haar website https://caminada-opruimcoach.nl/