Nu we in coronatijd veel vaker thuiswerken vallen meer zaken in de woonomgeving op. En dan heb ik het niet over de vele bouwgeluiden van de klussende buren, het schijnbaar altijd op zondag met de hogedrukspuit spelen of de kinderen in het te kleine zwembadje in onze postzegeltuintje. Nee daar ga ik het niet over hebben.

Het was op één van die ochtenden dat je toch weer iets later opstond dan normaal als je naar de zaak ging, dat je eigenlijk gestoord werd door een maaigeluid. Niet van de buurman, maar de professionele maaier die het gazon bij onze sloot wederom aan het maaien was. Ingehuurd, dat is duidelijk. Want hij komt op vaste tijden, kijkt niet of er überhaupt gemaaid moet worden, maar gaat gewoon zijn gang. Werk is werk en opdracht is opdracht. De maaimachine is zo groot dat een deel aan de slootkant, een deel rond de bomen en het deel langs de struiken niet gemaaid kan worden.

Ik besloot aan hem te vragen waarom dat niet gemaaid wordt, en waarom hij maait terwijl het gras door de droogte nauwelijks de kans had om te groeien. Hij keek me aan met een blik van ‘waar heeft u het over’ om toch met een antwoord te komen. “Vaste tijden meneer, dat is efficiënter. En de randen, ja daar kan ik niet bij met deze machine”. Dat het voor de buurtkinderen dan veel moeilijker is om even gezellig te hengelen in de sloot, daar kon hij zich wel inkomen. Maar hij moest verder. Tijd is geld zullen we maar denken.

Ik maak even een rare sprong naar afval. Onze afval-foto-expert Ab heeft het er maar druk mee. Burgers klagen veel over Avalex en voor je het weet gaan de verkiezingen weer over het afvalbeleid. Zijn wij nu smeerpoetsen geworden, is er sprake van afvaltoerisme, of is het afvalbeleid helaas hopeloos? Duidelijkheid is in ieder geval ver te zoeken. De ene burger heeft drie bakken voor het afval, de ander burger zelfs vier heb ik begrepen. Anderen mogen alles in de ondergrondsecontainer deponeren. En grofafval wordt als je geluk hebt over een tijdje opgehaald. Waar je je kca (weet u nog waar het voorstaat: klein chemisch afval) moet laten is voor mij al een aantal jaar een raadsel.

Groen en afval bracht mij tot de gedachte: vroeger was het allemaal toch beter. Een dooddoener, dat weet ik, maar toch. We hadden een eigen gemeentelijke plantsoenendienst, een gemeentelijke huisvuilophaaldienst. Net zoals veel andere zaken is het allemaal geprivatiseerd. Veel goedkoper, efficiënter en veel minder gemeentelijke rompslomp. En misschien heeft deze privatisering misschien wel niet gebracht wat we ervan hoopten. De maaierd en schoffelaar, de afvaljongens, ze doen hun werk, en dat doen zij gewoon goed en professioneel. Maar het is niet hun straat, hun wijk, hun dorp. Het is werk, gewoon werk. De betrokkenheid is weg, snelheid van handelen is de drijfveer. Niet een mooie groenomgeving, niet straten waar we geen afval meer zien liggen.

Misschien moeten we terug naar een eigen groen- en afvaldienst. Veel duurder? Dat waag ik te betwijfelen. Veel beter? Dat denk ik wel.