door Jan D. Swart
Groot enthousiasme donderdagavond in de Rotterdamse gemeenteraad toen bekend werd dat Amsterdam geen heil meer zag in het organiseren van het Songfestival 2020.
Kreetjes van opwinding van vooral de vrouwelijke raadsleden bij het vooruitzicht dat Rotterdam nu toch de beste papieren zou moeten hebben en Jimmy Smet van GroenLinks moest zelfs bijna met spons en zeem worden bijgebracht. Hij had de laatste jaren al zijn spaargeld uitgegeven om deze Internationale zangwedstrijden bij te wonen en hij wist zelfs nog dat de allereerste op de verjaardag van zijn moeder was. Smet was zo lyrisch dat hij op slag vergeten was dat zo’n feest geld kostte.
Ook Maurice Meeuwissen van de PVV kon zijn geluk niet op, maar vroeg onder grote hilariteit wel meteen per motie een streng Madonna-verbod. Ze had zich in Tel Aviv misdragen vond hij met haar sympathieën voor de Palestijnen en hij huiverde bij de gedachte dat dit oude fenomeen zoiets in Rotterdam zou kunnen herhalen. Bovendien kan ze niet meer zingen, dacht de man in opmerkelijke topvorm. Normaal doet hij in de Raad zijn mond niet open, maar nu was die met nog geen koevoet dicht te slaan.
Terwijl Denk sprak in termen van ‘once in a lifetime’, de VVD met Rotterdam afficheerde als “de meest internationale stad van ons land”, zelfs Leefbaar met een brok in de keel de Hollywood-associaties niet kon onderdrukken, greep Meeuwissen de kans om maar meteen geheel solo de prijzen van de entreekaartjes vast te stellen. Geen moyennes van 450 euro, zoals hijzelf in Tel Aviv tot zijn ergernis ondervonden had, maar gewoon down to earth 15 eurootjes per stuk. “Bios-tarieven”, wilde hij. “Doe me een lol, maak er geen Bobo-feestje van.”
“En schrijf geen blanco cheque uit”, waarschuwde Christine Eskes (CDA) koeltjes om nog enigszins tegengas te bieden aan de ongekende euforie waarover de directie van Ahoy zich via de camera van het stadhuis in de handen zal hebben gewreven. Bingo, zal koopvrouw Jolanda Jansen hebben geappt aan de aandeelhouders van Ahoy toen zij de opwinding gadesloeg.
Maar toen was de zitting nog openbaar. Nu niet meer. Toen publiek en pers verwijderd waren, telde men rond 19:00 uur in streng besloten kring de centjes en kwam het bidboek uit de kluis.
Wordt vervolgd.